Kilka słów o Klasykach Wyszehradzkich. Wrażenia bardzo pozytywne, mimo kilku niezrealizowanych zadań.
Po Klasykach Wyszehradzkich pewien jestem co do jednego - moja dyspozycja jest niezła, a nawet bardzo dobra. Wprawdzie nie uzyskałem oszałamiających rezultatów, ale mój cel był zupełnie inny. Chciałem przede wszystkim solidnie potrenować i pomóc chłopakom na trasie. W Czechach, zabrałem się w odjazd i długo trzymałem w kilkuosobowej ucieczce, która z czasem wykruszyła się tak mocno, że kilka kilometrów przed metą zostałem tylko ja i Jacek Morajko. Dysponując ponad dwuminutową przewagą, mieliśmy szansę rozstrzygnąć sprawę zwycięstwa między sobą, niestety 12 kilometrów przed końcem zostaliśmy wchłonięci na dojeździe przez grupę pościgową. Nadzieje na podium prysły, ale zwycięstwo zostało w ekipie. Paweł Bernas doskonale wyczuł dogodny moment, obcykał w końcówce zawodnika Kollsa i pierwszy przekroczył linię mety.
Plan na niedzielę był prosty - trzymać od początku wysokie tempo i jak najlepiej wyprowadzić Michała Podlaskiego, który wyszlifował niezłą formę i z całej naszej drużyny najlepiej czuł się w górach. Robiłem co mogłem, by pomóc "Sutkowi". We dwójkę znaleźliśmy się wśród 15-osobowego odjazdu na 50 kilometrów przed metą. Walczyliśmy ile wlezie, ale przy starciu z 4 kolarzami CCC, mieliśmy trudne zadanie. . Było nas za mało na wykonanie niezbędnych manewrów. Ostatecznie "Sutek" skończył wyścig na siódmym miejscu, pięć pozycji przede mną.
Chociaż nie wszystko do końca wypaliło, jestem mile zaskoczony. W każdym z klasyków trzymałem się w czołówce, a to pozwala patrzeć w przyszłość z optymizmem. Póki co szykujemy się ostro do Tour of Fjords, który zwieńczy nasze majowe starty. Niewątpliwie poziom rywalizacji będzie dużo trudniejszy niż wcześniej, ale pragniemy wyraźnie zaznaczyć swoją obecność.
