Zima w Polsce powoli ustępuje. Gdzieś tam powoli, coraz śmielej przebija się wiosna, a to dla kolarzy dobra wiadomość. Wreszcie można trenować u siebie bez zakłóceń na optymalnych obrotach.
Właśnie mija drugi tydzień, od kiedy przyleciałem do Polski na krótki „urlop”. Pierwsze trzy dni nie ułożyły się zbyt optymistycznie. Niespodziewanie mój organizm zmogło przeziębienie, na szczęście choroba w miarę szybko ustąpiła i wróciłem do żywych.
Początki nie były łatwe – nie powiem, przestawienie się na zupełnie nowe warunki jest momentami nie lada wyzwaniem. Problem tkwi w klimacie. Ciepła Hiszpania gwarantuje idealną pogodę przez cały rok, co ułatwia konsekwentną i regularną realizację planów. W Polsce bywa z tym różnie. Czasami kapryśna aura potrafi grubą kreską przekreślić wszystkie zamierzenia.
Styczeń i luty to dla polskich kolarzy zdecydowanie najgorsze miesiące. W takich warunkach nie da się normalnie pracować. W zimnie gęste powietrze powoduje, że mięśnie funkcjonują bardziej ospale, a cały organizm reaguje wolniej. Większy efekt mogą przynieść tylko jazdy za samochodem i skuterem, które mogą narzucić nogom wyższe tempo. To jednak trochę za mało. Jeżeli zawodowy kolarz chce w stu procentach naszykować się na zagraniczne wyścigi, nie ma innego wyjścia, niż zimowa emigracja do ciepłej strefy geograficznej.
Marzec wygląda o wiele korzystniej. Co prawda , jak mówi przysłowie, jest trochę jak w garncu, ale ostatnimi dniami aura spisuje się na celujący i umożliwia codzienny trening. Standardowa przejażdżka trwa od 3,5 do 6 godzin. Żeby zbytnio się nie zajechać, co kilka dni zarządzam sobie przerwy, podczas których załatwiam sprawy osobiste. O wyjazdach rodzinnych nie ma mowy. Za pięć dni wracam do Portugalii na kolejne starty – najpierw „dwudniówka”, który będzie stanowić idealne przetarcie przed „etapówką” Vuelta Alentejo.
